Hindistan’da çocukken tecavüze uğrayan kadın, 30 yıl sonra saldırganları yakalattı

Anant Zanane | BBC Hint Servisi

Hindistan’da çocukken tecavüze (*30*) bir karı, ortalama 30 yıl sonra, tecavüzden doğan oğlunun teşvikiyle girmiş olduğu hukuk mücadelesinin sonunda tecavüzcü olduğu iddia edilen kişileri yakalattı.

Ülkenin kuzeyindeki Uttar Pradeş eyaletinde yaşayan hanım, 12 yaşlarındayken altı ay süreyle iki kardeşin tecavüzüne uğradı.

Saldırı sonucu hamile kalan kadının bir oğlu oldu. Evlatlık verilen ve 13 yıl sonra geri dönen çocuk annesini tecavüzcülere dava açmaya ikna etti.

10 gün ilkin zanlılardan birini gözaltına alan polis dün de ikinci kişiyi elde etti.

Hindistan yasaları gereği adı açıklanmayan hanım BBC’ye, “Vaka oldukça eski fakat yaraları hâlâ kapanmadı. Hayatımı kararttı ve asla hafızamdan çıkmıyor” dedi.

Hindistan’da her yıl binlerce saldırı vakası kayıtlara geçiyor.

Bu konudaki en yeni veriler 2020’ye ilişkin ve Evlatları Cinsel Saldırılardan Koruma Yasası kapsamında bir yılda 47 bin soruşturma başlatıldı.

Sivil cemiyet kuruluşları birçok vakanın kayıtlara geçmediğini söylüyor.

Bu kuruluşlara bakılırsa bunun sebebi ya bu kişilerin ne yaşadıklarını anlamayacak kadar ufak olmaları ya da konuşmaktan korkmaları.

Aileler tecavüzcülerin kimliğinin bilinmiş olduğu durumlarda da yaftalanma korkusuyla polise gitmekten çekiniyor.

Uttar Pradeşli hanım, 1994’te Şahcihanpur kentinde tecavüze uğradığını söylemiş oldu.

Saldırı zanlıları Mohammed Razi ve kardeşi Naqi Hasan aynı mahallede yaşıyordu.

Ve hanıma bakılırsa evde yalnız olduğu zamanlarda evlerinin duvarından atlayıp kendisine saldırı ediyorlardı.

Sağlığı bozulunca hamile olduğu anlaşılan hanım ablası tarafınca doktora götürüldü.

Hekim, yaşlarının ufak ve sağlığının iyi olmaması sebebiyle kürtaj yapılamayacağını söylemiş oldu.

Bebek doğar doğmaz bir aileye evlatlık verildi:

“Bu çocuk için o denli acı çektim fakat yüzünü bile göremedim. Anneme sormuş oldum, ‘İleride gene olur’ dedi.”

Ne hanım ne de ailesi tecavüzcülerden suç duyurusunda bulundu.

Bu sebeple saldırganlardan korkuyorlardı:

“Tecavüzden birilerine bahsedersem tüm ailemi öldüreceklerini, evimizi ateşe vereceklerini söylediler. Çocukluğumda polis olmak istiyordum. Fakat bu iki adam hayallerimi yıktı. Okula gidemedim.”

Hanım ve ailesi travmatik anılardan kurtulmak için Rampur’a taşındı.

2000’de evliliğe ilk adımını attı ve ikinci çocuğunu doğurdu. Bunun hayatında yeni bir sayfa açmasını, geçmişi unutmasına destek olmasını umuyordu.

Fakat evliliklerinin altıncı senesinde kocası tecavüzü öğrendi ve bundan onu görevli tuttu. Evden atılınca oğluyla beraber kardeşi ve ailecek yaşamaya başladı.

Evlatlık verdiği oğlu da kimliği yüzünden ayrımcılığa uğramıştı.

Çocuk, evlatlık bulunduğunu komşulardan öğrendi.

13 yıl sonra, evladı evlat edinen aile karar değiştirdi ve evladı annesine geri götürdü.

Çocuk bu aşamadan sonra babasının kim bulunduğunu öğrenmeye çalıştı.

Bu mevzuda ısrarcıydı.

Soyadı yoktu – Hindistan’da çocuklar çoğu zaman babalarının adını soyadı olarak alıyor- ve arkadaşları onunla alay ediyordu.

Devamlı annesine soruyordu fakat yanıt alamadığı için üzülüyordu. Bigün annesine soyadsız bir yaşam yaşamak istemediğini, babasının adını söylemezse intihar edeceğini söylemiş oldu.

Hanım sonunda gerçeği söyledi.

Çocuk, annesinin korkularının aksine aniden en büyük destekçisi oldu.

Annesine hukuk mücadelesine girmesini ve onlara bir ders vermesi icap ettiğini telkin etti, “Eğer olanları anlatırsan öteki insanoğlu da anlatmaya adım atar. Bu da davamızı sağlamlaştırır . Suçlular cezalandırılır. Topluma hiçbir suçun cezasız kalmayacağı mesajını vermiş oluruz” dedi.

Oğlunun cesaretlendirmesiyle hanım 2020’de Şahcihanpur’a gitti. Fakat dava açmayı başaramadı.

Polis, olayın üstünden oldukça vakit geçmiş olduğu için şikayetini kayda geçirmedi. Bunun üstüne hanım bir avukata gitti. Fakat avukat da gönülsüzdü. Olayın üstünden neredeyse 30 yıl geçmişti.

Çocukluğunun geçmiş olduğu mahalle oldukça değişmişti. Ne evini ne de kendisine saldırı edenlerin izini bulabildi.

Sonunda avukatı davayı almaya ikna etti. Mart 2021’de dava açıldı.

Polis, hanımdan tecavüzcüleri kendisinin bulmasını istedi:

“Onları buldum ve telefonda konuştum. Beni tanıdılar ve niçin hâlâ ölmediğimi sordular. ‘Ölme sırası sende’ dedim.”

Uzun süre zanlıları tecavüze bağlayacak bir kanıt bulunamadı. Polis Şubat’ta meydana getirilen DNA testinin sonuçlarının yeni geldiğini deklare etti.

Şahcihanpur Polis Müdürü S. Anand BBC‘ye, “Bu beklenmedik bir davaydı. Hanım yakınma başvurusu için vardığında oldukça şaşırmıştık. Fakat tecrübe etmek istedik ve oğlundan DNA örneği aldık” dedi.

Ortalama bir senedir vakası soruşturan polis müfettişi Dharmendra Kumar Gupta, “Zanlılardan da DNA örneği aldık. Örneklerden biri çocuğun DNA’sıyla eşleşti” diye konuştu.

31 Temmuz’da zanlılardan biri gözaltına alındı. Polis ikinci kişinin de Çarşamba günü gözaltına alındığını deklare etti.

Hanım, başkalarına esin deposu olmak için öyküsünü anlatmak istediğini söylüyor ve kimsenin sessiz kalmamasını istiyor:

“İnsanlar sessiz bir şekilde oturuyor. Ben de sessiz kaldım ve bunun kaderimde yazılı bulunduğunu düşündüm. Fakat öyleki bir şey yok. Polise gitmeliyiz ki kimse bizim yaşadıklarımızı yaşamasın.”